موانع قابل اصلاح آموزش های بالینی از دیدگاه دانشجویان و مربیان بالینی دانشکده پرستاری و مامایی مشهد

زمینه و هدف: آموزش بالینی یک جزء مهم در آموزش پرستاری تلقی می گردد. با این وجود، کیفیت آموزش بالینی کمتر مورد مطالعه قرار گرفته است. لذا این مطالعه با هدف تعیین موانع قابل اصلاح آموزش بالینی از دیدگاه مربیان و دانشجویان پرستاری و هوشبری انجام گردید. روش ها: این مطالعه به روش توصیفی بر روی دانشجویان پرستاری و هوشبری دانشکده پرستاری دانشگاه علوم پزشکی مشهد انجام شد. واحد های مورد مطالعه به روش سرشماری انتخاب گردیدند. تعداد کل واحد های مورد مطالعه 95 نفر بودند. ابزار گردآوری داده ها پرسشنامه تعیین موانع آموزش بالینی و نیز فرم نظر سنجی موانع قابل اصلاح آموزش بالینی بود. تعیین روایی هر دو پرسشنامه به روش روایی محتوا و پایایی آن ها نیز به روش ضریب آلفای کرونباخ صورت گرفت. تجزیه تحلیل داده ها به کمک نرم افزارspss  نسخه 16 و با استفاده از آزمون های آمار توصیفی انجام شد. نتایج: میانگین سنی دانشجویان مورد مطالعه 4.39±25.14 سال بود. یافته های مطالعه 9 مانع قابل اصلاح آموزش بالینی شامل توجه ناکافی مربی به نیاز های آموزشی دانشجویان در محیط آموزش بالینی، بازخورد ناکافی به دانشجویان، نامشخص بودن اهداف و شرح وظایف دانشجویان، صرف اغلب اوقات کارآموزی به مطالب تئوری، تاکید نکردن مربیان بر انجام پیش مطالعه، رعایت نکردن مراحل آموزش بالین، عدم وجود قدرت تصمیم گیری به طور مستقل در زمینه انجام مهارت های تکنیکی، قابلیت کم اجرایی روش های جدید آموزشی با امکانات موجود و نبود سیستم ارزشیابی واحد برای دانشجویان مشخص نمود. نتیجه گیری: گرچه موانع زیادی در آموزش بالینی به خصوص در بخش­ های مراقبت ویژه وجود دارند که موجب اختلال در کیفیت آموزش بالینی می شوند، اما اکثر این موانع قابلیت اصلاح داشته و می توان با رفع این موانع به بهبود عملکرد دانشجویان و در نهایت ارائه مراقبت های مؤثر و ایمن دست یافت.